Toen ik 3 weken oud was stond ik al in de Maxi-Cosi naast het veld
Mijn naam is Nienke van der Werf, ik ben 23 jaar en ik kom uit Heerenveen. Thuis ging alles altijd over basketball, dus je kan wel zeggen dat ik bijna ben opgegroeid in de sporthal! Toen ik 3 weken oud was stond ik al in de Maxi-Cosi naast het veld en we waren daar ook minimaal wel 5 keer in de week te vinden. Met 7 jaar mocht ik ook zelf eindelijk gaan basketballen en kwam ik als enige meisje in een team met 12-jarige jongens. Ik was te klein voor de tenues, dus moest ik in mijn eigen gympakje meetrainen. 

Naarmate ik ouder werd ging ik spelen in een meisjesteam. Hiermee trainde ik 2 keer per week, maar ik wilde meer! Toen ben ik 5 keer in de week gaan trainen. Toch voelde dit niet uitdagend genoeg voor mij. Ik wilde naar Zwolle. Helaas staken mijn ouders hier een stokje voor.

Als oudste kind en enige meisje in mijn gezin vonden ze het niet prettig dat ik zo lang alleen zou moeten reizen met de trein. Ook zou ik van middelbare school moeten wisselen, dus ze wilden me graag veilig en dichtbij huis houden. Als compromis ben ik bij Groningen gaan spelen.

Dit was echter ook van korte duur. Mijn cijfers op school waren niet goed genoeg, dus halverwege het seizoen hebben mijn ouders besloten dat ik moest stoppen in Groningen en minder moest gaan trainen. Ook al volgde ik de trainingen in Groningen niet meer, mijn normale trainingen in Heerenveen bleef ik wel gewoon bijwonen, wat toch nog 5 keer in de week was. Ik heb hier wel een harde les geleerd. Je moet orde op zaken hebben als je echt iets wilt bereiken en niet halfslachtig je opleiding volgen.

Ik ben door al mijn grenzen heen gegaan, maar het was ondenkbaar dat ik niet zou kunnen basketballen
Het is wel duidelijk dat ik ontzettend bezig was met basketball. Overal wilde ik meespelen en ik probeerde alles tegelijk te doen. Tot en met mijn 16de heb ik het volgehouden in de Nederlandse Jeugdselectie en toen begon er een soort aftakeling van mijn lichaam. Ik scheurde mijn buikspieren, wat absurd is voor iemand van die leeftijd en ik kon helemaal niks meer. In mijn laatste jaar op de middelbare school ben ik weer gaan spelen in Groningen, waar ik op dat moment eredivisie speelde. Echter, tijdens mijn hbo-studies in Leeuwarden begon mijn lichaam zich tegen mijn activiteiten te verzetten. Een kramp in mijn been bleek een viervoudige zweepslag in mijn hamstring te zijn. Na een half jaar hiervan gerevalideerd te hebben heeft mijn arts mij erop gewezen dat, als ik nu door zou gaan, ik op mijn 30ste niks meer zou kunnen. Mijn spieren konden niet meer herstellen van de inspanningen. Koppig als ik ben ging ik terug naar 3 keer in de week trainen. Het dieptepunt bereikte ik toen ik had gebasketbald in het weekend, daarna naar mijn studie was geweest en weer terug moest naar het huis van mijn ouders in Heerenveen. Ik moest 10 minuten lopen van het station naar huis, maar halverwege kon ik niet meer. Ik ben toen op de stoep gaan zitten en ik heb mijn moeder gebeld. Dan ben je dus 18 jaar en moet je tegen je moeder zeggen dat je niet meer thuiskomt, want je lichaam doet het niet meer.

In die tijd ben ik door al mijn grenzen heen gegaan, maar het was ondenkbaar voor mij dat ik niet meer zou kunnen basketballen. Het is alles wat ik kende en mijn leven draaide om basketball. Uiteindelijk is het me gelukt om echt te stoppen, maar het was een zware weg. Het was ontzettend moeilijk voor mij om niet te basketballen en ik ervaarde het echt als een rouwproces. Mijn leven moest ik weer helemaal opnieuw inrichten en ik heb verdriet gehad om het feit dat ik niet meer kon sporten. Aan het einde van zomer was het tijd om mijn leven weer op de rit te krijgen. Uiteindelijk ben ik trainingen gaan geven en projecten gaan draaien. Het was wel moeilijk om toch bezig te zijn met de sport, terwijl je deze zelf niet meer kan beoefenen, maar ik vind het de mooiste sport die er is en ik heb er heel veel van geleerd. Niet alleen basketball skills, maar ook sociale vaardigheden, doorzettingsvermogen en koppigheid.
 
3X3 werd een soort toevluchtsoord voor mij
3X3 heeft mij in deze periode houvast gegeven. Ik was geen lid meer van de club, maar 3X3 kan je altijd doen. Één keer in het jaar kon ik weer mijn favoriete sport doen. Het werd voor mij een soort toevluchtsoord. Op dat moment ben ik veel meer met 3X3 Unites gaan doen en uiteindelijk zijn ze nu een groot deel van mijn leven geworden. In 2018 ben ik gestart met WE HERE Fryslân. Dit project is in het leven geroepen om verengingen in Friesland kennis te laten maken met 3X3, de waarde van leaders en jongeren uit te leggen. Daarnaast heb ik ook een platform voor verenigingsondersteuning opgezet. 

Dit jaar ben ik begonnen als projectleider van het project 3X3 Unites meets Made To Play, waarbij we met 3X3 Unites samenwerken met partners zoals Nike! Hier kan ik mijn passie doorgeven aan jonge meiden, kansen voor ze creëren, maar ze ook een veilige omgeving bieden. We streven naar gelijkheid binnen de community, want jongens en meiden zijn voor ons aan elkaar gelijk.

Het is ontzettend tof om te zien wat voor een impact je kan hebben op die meiden. Ik hoop dat we voor nog veel meer meiden de komende jaren het verschil kunnen maken. Tijdens de start focusten we ons nog op Amsterdam Zuidoost, maar we zijn bezig met het uitbreiden van dit project over heel Nederland.

Ik wil nu juist mijn passie delen met de jongeren 
Een belangrijk doel van mij is dat ik mezelf blijf ontwikkelen. Ik heb geleerd dat ik dat kan doen binnen het basketball, maar ook erbuiten. Echter, nu ik al een paar jaar gestopt ben met basketball, ben ik de sport op een andere manier gaan beleven. Basketball heeft mij zoveel geleerd en nu vind ik het geweldig om dit door middel van 3X3 door te geven. Ik wil juist mijn passie delen en de lessen die ik heb geleerd overbrengen op de jongens en meiden van nu. Terugkijkend op die hectische jaren van vroeger gaat het gelukkig weer goed met me! Mijn energie heb ik weer terug, omdat ik ben gaan luisteren naar mijn lichaam. Ik heb ontzettend zin in de toekomst en ik ben benieuwd naar wat het mij allemaal gaat brengen!