Mijn familie is altijd een grote inspiratiebron geweest voor mij

Mijn naam is Lindsay Pengel en ik ben 21 jaar oud. Ik ben geboren en getogen in Amsterdam Zuidoost, het Reigersbos, maar mijn ouders komen allebei uit Suriname. Ze zijn naar Nederland gekomen voor een betere toekomst, om meer uit het leven te halen en om kansen te benutten die ze anders nooit hadden gekregen. Naast mijn ouders heb ik ook nog een halfbroer en een halfzus, maar voor mij zijn ze altijd mijn volle broer en zus geweest. Ook al schelen we 10 jaar van elkaar, ze zijn er altijd voor me en we zijn echt samen opgegroeid.

Mijn familie is altijd een grote inspiratiebron geweest voor mij. Toen ik klein was waren mijn ouders echt mijn superhelden en eigenlijk nog steeds. Ze staan altijd voor me klaar, ze supporten me door dik en dun en ze stellen alles in het werk zodat ik mijn doelen kan behalen. Ze hebben mij altijd het gevoel gegeven dat wat er ook gebeurt, wij zijn je ouder en we zullen er voor je zijn. Dit heeft mij ook heel veel zelfvertrouwen gegeven. Ik durf risico’s nemen, ik ben niet bang om fouten te maken en ik heb echt de ruimte om mezelf te ontwikkelen, omdat ik weet dat ze er zullen zijn en mij zullen opvangen. Daarnaast is mijn zus belangrijk voor mij. Zij is mijn morele kompas en ziet goed het groter geheel. Als ik de oplossing zelf niet zie, wet zij het te relativeren en zet zij alles weer in perspectief. Ten slotte speelt mijn broer een belangrijke rol in mijn leven. Hij gaat georganiseerd te werk en heeft mij dit van kleins af aan geleerd.

Ball was life, maar veel van mijn basketballcarrière is gevormd door mijn blessures.

Wat betreft basketball ben ik al op hele jonge leeftijd met de sport in aanraking gekomen. Vroeger speelden mijn hele familie, behalve mijn zus. Mijn broer speelde bij Club 2000 en mijn moeder en vader gaven daar ook les aan de kleine kinderen. Bij Club 2000 leerde ik van mijn broer en zijn vrienden dribbelen en schieten, ik was toen bijna 5 jaar oud. Met ongeveer 5,5 mocht ik eindelijk zelf beginnen met basketball bij Apollo. Eigenlijk nog iets te jong, maar met genoeg potentie opzak kon ik goed meekomen! Ik ben begonnen bij de jongens, maar toen ik 12 jaar oud was vertrok ik naar Landslake Lions, omdat hier de jeugdopleiding voor meisjes- en damesbasketball centraal staat. Door de jaren heen heb ik bij de Rayonselecties gezeten en in het Nederlands basketballteam. Daarnaast heb meegedaan aan meerdere Europese kampioenschappen en zelfs een wereldkampioenschap met het 3X3 basketball! Ball was life, maar veel van mijn basketbal carrière is gevormd door mijn blessures.

Toen ik 12 jaar oud was heb ik mijn kniepees afgescheurd. Dit is best een zeldzame blessure en al helemaal voor iemand van die leeftijd. Het kostte veel moeite om weer terug te komen. Ik heb lange tijd in een rolstoel gezeten, met mijn been in het gips. Ik heb opnieuw moeten leren lopen, maar na 1 jaar revalidatie kon ik er weer tegenaan. Toen ik 14 was kreeg ik last van jumper’s knee. Eigenlijk zou je dat rust moeten geven, maar voor mij geldt, als ik nog kan lopen dan kan ik ook spelen! Uiteindelijk werd het steeds erger en kreeg ik ook last van Jumper’s Knee in mijn andere been. Tot op de dag van vandaag heb ik nog steeds pijn en ben ik soms ook niet in staat om te basketballen. Ik ben wel beter gaan luisteren naar mijn lichaam, anders gaat het niet goedkomen op mijn oude dag. Mijn studie is nu mijn prioriteit geworden en basketball doe ik voor mijn plezier.

Vecht om er het beste uit te halen

Mijn blessures hebben mijn basketball carrière gevormd, maar ze hebben ook mijn persoonlijke leven in een bepaalde richting geduwd. Toen ik mijn kniepees afscheurde zat ik net op de middelbare school en begon ik wat meer na te denken over wat ik zou willen worden. Revalideren duurde voor mij veel te lang, dus ik wilde weten hoe ik mezelf kon genezen, zodat ik sneller van al die blessures af kon zijn! Eerst dacht ik aan fysiotherapeut, maar ik deed VWO, dus waarom niet een stapje hoger naar Sportarts. Sinds ik 13 ben wilde ik sportarts worden en ik zit nu in mijn 4^de jaar Geneeskunde, op weg om mezelf en anderen te helpen en te genezen.  

Terugkijkend ben ik enorm trots op mijn doorzettingsvermogen. Ik heb moeilijke tijden gekend in het basketball, maar ik ben altijd weer opgekrabbeld en ik heb echt op hoog niveau meegedaan! Maar ook in mijn opleidingen ben ik een vechtertje. Mijn ervaringen kan ik als Leader bij 3X3 Unites doorgeven aan de kinderen uit de buurt, wat ik eigenlijk ook wel heel belangrijk vind. Ik ben een van de weinige meiden die het zo ver heeft geschopt uit mijn omgeving en het is mooi om te zien wat ik de jeugd kan leren. Bij 3X3 Unites is iedereen welkom. Je hoeft er niet voor te betalen, je hebt niet de nieuwste gear nodig en je hoeft niet eens lid te zijn! Iedereen krijgt er de kans om iets leuks te doen en dat vind ik erg bijzonder. Wat ik de kinderen hoop mee te geven is het volgende: als je iets wilt bereiken, laat je niet tegenhouden door je omstandigheden. Vecht om er het beste uit te halen. Er zullen altijd tegenslagen blijven komen in het leven. De kunst is om niet op te geven en je hoofd hoog te houden. Blijf in jezelf geloven en houd je doel voor ogen. Er zijn namelijk meerder wegen die naar Rome leiden!